SPECYFIKA TERAPII DZIECI I MŁODZIEŻY
Psychoterapia tej grupy wiekowej nieco różni się od terapii osób dorosłych ze względów formalnych (niepełnoletniość, zaangażowanie rodziców a czasem szkoły) ale też ze względów poznawczych. W prowadzeniu terapii dzieci ważna jest obszerna wiedza z zakresu psychologii rozwojowej, aby móc ocenić czy problem, z którym zgłasza się dziecko z rodzicami jest normą rozwojową czy już poza nią wykracza. Przykładowo, pewne lęki są całkowicie normalnym etapem rozwojowym dzieci, nie wynikają z żadnych zaburzeń, nie ma więc w takiej sytuacji potrzeby podejmowania jakiejkolwiek interwencji (oprócz psychoedukacji rodziców). Ważne jest też dostosowanie interwencji do wieku dziecka, z młodszymi dziećmi stosujemy interwencje bardziej skupione na zachowaniach i emocjach (ze względu na to, że młodszym dzieciom często trudno jest jeszcze myśleć abstrakcyjnie o własnych myślach), więcej rysujemy, bawimy się, stosujemy różnego rodzaju metafory. Ze starszymi dziećmi interwencje przypominają już sesje z osobami dorosłymi, jednak nadal staramy się stosować techniki wymagające większego zaangażowania ze strony nastolatka, zwiększając tym samym szansę na to, że nastolatek jak najwięcej z sesji zapamięta i wyniesie.