OCD to choroba, jej pełna nazwa brzmi zaburzenie obsesyjno-kompulsyjne, dawniej używano nazwy nerwica natręctw.

Myśli natrętne to tzw. obsesje, a czynności natrętne to tzw. kompulsje.
Objawy obsesyjno-kompulsyjne, nazywane czasem natręctwami, miewa wielu ludzi. Stają się chorobą, gdy zaczynają przeszkadzać normalnie żyć.

Choroba oznacza, że natręctwa to objawy, a nie złe zachowanie
lub złe przyzwyczajenie.

By skutecznie walczyć z objawami, koniecznie trzeba nauczyć się je rozpoznawać.

Celem leczenia nie jest całkowite pozbycie się myśli i czynności natrętnych,
ale sprowadzenie ich nasilenia do poziomu szeroko rozumianej normy (poniżej godziny na dobę).

By leczenie było skuteczne, ważne jest nastawienie pacjenta:

a) jego podejście do leczenie: „to moja choroba i to ja mam się wyleczyć”

b) jego motywacja do leczenia: „to ja działam, terapeuta mnie wspomaga”

c) jego konsekwencja w leczeniu: „staram się pracować systematycznie”

Można mieć wpływ na próby przeciwstawienia się objawom. Każda próba przerwania objawów przybliża do wyleczenia. Z czasem napięcie towarzyszące objawom słabnie.

Niepokój, lęk, napięcie są niezbędnymi elementami leczenia. To cena za zmianę (powrót do zdrowia)

Koniecznie należy pamiętać, że:

OCD jest tylko moją chorobą, co oznacza, że inni mają prawo i obowiązek odmówić swojego uczestnictwa w moich objawach

(za A. Bryńska „Zaburzenie obsesyjno-kompulsywne.
Rozpoznanie, etiologia, terapia poznawczo-behawioralna”

Opracowała: Elżbieta Wojnar-Mróz