Wiele badań dotyczących zachowania człowieka (począwszy od znanego badania Zimbardo w więzieniu) prowadzi nas do jednego wniosku: w określonych warunkach każdy z nas jest zdolny do skrzywdzenia drugiego człowieka. Tak wiele mówi się teraz w popkulturze o mózgu psychopaty: książki, filmy, seriale…
Ale dziś nie o tym. Dziś chciałam snop uwagi skierować na to co od dawna w naszej świadomości istnieje, a nadal jest nie zauważane. Przemoc. A właściwie: PRZEMOC. Mam nadzieję, że wiemy już jak różne mogą być jej oblicza – fizyczna, psychiczna, ekonomiczna, seksualna. Z mojego doświadczenia wynika jednak, że najłatwiej rozpoznać przemoc fizyczną. Pozostałe są stosunkowo niewidzialne, a na pewno niezrozumiałe. Przemoc psychiczna (emocjonalna) ukrywa się w formie sarkazmu, niewybrednych żartów. Ekonomiczna i seksualna giną w mrokach norm społecznych oraz przekonań na temat ról społecznych oraz płci („To przecież normalne, że mężczyzna decyduje o wydatkach”, „Obowiązkiem żony jest zaspokajanie seksualne męża”, „Męscy mężczyźni zawsze mają ochotę na seks” itp). Tak łatwo przymknąć samemu oko w chwilach, gdy ktoś narusza moje granice („Przesadzam.”, „wydawało mi się”, „jestem przewrażliwiona”…). Trudno samemu przed sobą się przyznać, że mogę doświadczać przemocy. A przemoc lubi milczenie.
Na rynku pojawiła się bardzo mądra książka, która pomaga odnaleźć się w tych trudnych do określenia a jak bolesnych meandrach. T. Comito „Przemoc, której nie widać. Jak rozpoznać i przerwać cykl przemocy psychicznej”. Gorąco zachęcam do tego, by wyruszyć z autorką w tą podróż po naturze przemocy.